*hartje* geitjes

Afgelopen zomer kwamen er 2 geitjes op de boerderij bij. Ik zeg u: niets is gezelliger dan geitjes houden. Of toch: er is wel iets dat nog gezelliger is: geitjes melken. De historie van mijn nieuwe oude geitjes even op een rij:

Er waren al een paar maanden voorbij gegaan sinds Filip de bok, mijn beste vriend, gestorven was. Kwamen deze geitjes ter zijner vervanging? Maar neen, dit zijn melkgeiten: nutsdieren dus. Daar ga ik niet mee knuffelen. Die moeten melk geven.

Omdat ik nog nooit een geit -of zelfs een ander beest- gemolken had, maakte ik het mezelf gemakkelijk en liet 2 geiten brengen die het gewend waren om gemolken te worden. De 2 half-zussen waren/zijn een jaar of 7-8, we weten het eigenlijk niet precies. Ze kwamen binnen zonder naam, weinig vet om het lijf, maar wel met melk in de uier.

Een goede melkgeit kan tot 3l melk per dag geven. Dat is als je ze twee keer per dag melkt. Je kan een geit ook 1 keer per dag melken,dan geeft ze een beetje minder. 1 keer per dag melken: toppie! Zo kan ik 's morgens gewoon met mijn eigen geitjes kindertjes aan tafel blijven zitten en 's avonds in alle rust gaan melken.

En dus zat ik elke avond rond 19u op een krukje bij mijn geiten. Ik molk ze terwijl ze vastgebonden stonden met een leiband en korrels aten. Een klein avondritueel: overall en laarzen aan (schoon zicht, dat wel), geiten vastbinden, bakje korrels voor geit 1, uier wassen en melken, bakje korrels voor geit 2, uier wassen en melken. Geiten losmaken, stalletje toe en klaar. We dronken de melk rauw, we maakten elke avond pudding en ik maakte al eens een keer een lui-wijven-kaasje.

Geiten moeten -net zoals elk ander zoogdier- eerst gejongd hebben eer ze melk geven. In tegenstelling tot een koe (die kan je 300 dagen melken maar moet dan weer een kalfje krijgen) kan je een melkgeit tot wel 5 jaar lang blijven doormelken zonder dat ze elk jaar opnieuw een lam moet krijgen. Wanneer mijn geiten het laatst gelammerd hadden en hoelang ze al werden doorgemolken wist ik niet. Maar ik wou ze wel de winter in alle rust-zonder te blijven melken dus- laten doorbrengen. Eventueel wel met een lammetje in de buik. Er moest dus een geitenbok gebracht worden. "Kebab" de geitenbok werd gebracht. Ja, je mag je fantasie laten gaan bij die naam want een geitenbok eeuwig houden, dat is geen leuk vooruitzicht. Die stinken, die worden groot, die worden woest. Die eindigen na hun dienst in het slach….

Maar Kebab, die heeft dus een naam gekregen, terwijl de geiten nog steeds naamloos zijn. We noemen ze soms 'de geflipte geitjes' (minstens even grappig als Zingaburia, mijn geitjes), of ik noem ze 'miekes' omdat dat zo lief klinkt.. die geitjes van mij zijn ook zo schattig. Een beest een naam geven… dat maakt ze een persoontje, dat maakt dat je je hecht aan het dier. Maar het zijn nutsdieren, ze moeten melk geven. Mijn geitjes hebben dus geen naam.

Omdat een geit eigenlijk geen grazer is, maar liever blaadjes, struiken en alles behalve gras eet, snoeide ik elke avond ook een paar wilgentakken zodat ze ook groenvoer binnenkregen. Na een klein accidentje met de zaag en de duim besloot ik om ze zelf de takken te laten opzoeken en nam ik ze aan de leiband mee in de wei. Ik toonde hen de lekkere plekjes, de groene struikjes. Ja lekker, zeiden ze, maar mogen we nu terug mee naar binnen met jou naar ons gezellig stalletje. Krijgen we dan nog een knuffel van jou?

Ja zo gaat dat. Je denkt 'we hechten ons toch niet aan de geit', maar zo werkt dat niet in het echte leven. Elke avond een halfuur bij de geitjes rondhangen, ze elke dag mee op wandel nemen. Ga je naar links, dan gaan ze ook naar links. Zet je een stap naar rechts, gaan ze ook naar rechts. Sta je stil, dan staan de geitjes ook stil. Geitjes die je volgen, bij elke stap die je zet, dat verovert je hart. Kruip je -zonder dat je het beseft- in hun hart, dan kruipen zij ook in het jouwe.

Dit verhaal begint dus eigenlijk nog maar net: rond maart gaan hier nieuwe jonge geitjes rondhuppelen en tegen dan moet ik veel geitennamen verzinnen want: Ik mijn geitjes!