Laat het mij zo zeggen: Ge moogt mij zoveel jaren later nog altijd ne gelukkige 35e verjaardag wensen!
Categorie: schoons van anderen
De avonturen van de familie Merckx
door cartoonist AAaRGh, check (en like!) maar eens de facebookpagina van de familie De Koninck, de fratsen van Jolien en Lena zijn ook grappig. Eigenlijk zijn ze zo grappig dat ik altijd luidop moet lachen met die stripjes. En dat schreef ik ook in een bericht aan de cartoonist. "Ik ben fan, maar mijn kinderen zijn óók grappig!". "Ha ja? vertel eens?" antwoordde hij. En een dag later kreeg ik stripjes van de familie Merckx in de mail! Ik heb er dus nog eentje, die krijgen jullie volgende week te zien. So stay tuned, het wordt hier opnieuw kei-spannend op deze blog!
1 meter stof
Wat zal ik eens maken? Ik heb keiveel stof liggen, maar dikwijls is dat slechts één metertje..
Maar ziet: er is een nieuw naaiboek met 12 outfits uit 1 meter stof!
Marijke Sileghem – vroeger rechterhand van ontwerpster Kaat Tilley – bedacht een aantal creaties/kledingstukken die uit 1 meter stof gemaakt kunnen worden. Meer nog, ze creëerde een hele collectie van stuks die naar hartelust tot diverse outfits kunnen gecombineerd worden. De collectie kreeg dan ook de toepasselijke naam 'Only One Meter'.
Alle projecten in het boek zijn stap-na-stap geïllustreerd en duidelijk omschreven, wat ze niet alleen voor doorwinterde maar ook voor beginnende naaisters haalbaar maakt. De uitvoering in neutraal baalkatoen zorgt er bovendien voor dat ik mij het kledingstuk gemakkelijk in een favoriet stofje kan voorstellen.
Ik ben fan! En jij?
verschenen bij uitgeverij Stichting Kunstboek: 'De geknipte outfit met 1 meter stof'
Over vooroordelen.
Twee weken geleden bezocht ik tijdens de middagpauze een tentoonstelling van Roeland Tweelinckx. Ik had geen idee wie dat was, maar mijn collega nam mij mee. Waar ik eerst heel bevooroordeeld en zelfs negatief ingesteld was, deed de tentoonstelling mijn ogen opengaan. Als ik u deze foto’s toon, zal het u misschien ook niets zeggen, maar ik heb maar één antwoord: bezoek eens een tentoonstelling (klik op de link voor locaties en data).
images: courtesy of Roeland Tweelinckx © & Roman Road London – Brussels
foto’s gemaakt door we document art
Omdat ik weet dat soms deugd kan doen om een bevestigend mailtje te krijgen, zette ik mijn franke teut op en stuurde hem een bericht:
Beste Roeland,
Vorige week stak een collega mij een uitnodiging in de handen voor ‘Borders and perception’ , een tentoonstelling van Roeland Tweelinckx in de Quincaillerie Vander Eycken in Elsene. Een straatje verder van mijn werkplek, een ideale middagpauze. Voor mijn collega was het een verplichte opdracht voor haar opleiding aan de kunstacademie, en ze nodigde mij uit om mee te gaan.
“Roeland Tweelinckx, dat zegt mij niks”, zei ik. Ook mijn collega kende het werk niet en dus werd er gegoogled. We zagen foto’s van een gebogen staalbalk, een vaas geplet tussen 2 deuren, een leidingbuis aan een gieter,…
-“Oh nee, dat een soort kunst, waar ik niks van snap”
-“Zucht, dat soort kunstenaars die denken intellectuele kunst te maken en zich boven de niet-kunstenaars te verheffen”
-“Belachelijk”
-“Waar is de kunst in feite?”
-…
Kortom, vooroordelen alom en vooral weinig motivatie om te gaan kijken
-“Ga jij maar alleen, daar heb ik écht geen zin in”. Twee redenen deden mij toch mijn collega vergezellen : het vooruitzicht om het gebouw zelf, de oude quincaillerie, te bezoeken. En ook: we gaan eens goed lachen!
De korte wandeling tot aan het gebouw was hilarisch, we zagen overal ‘kunst’:
-“Oh kijk een geplet colablikje”
-“En hier: een verlaten vensterraam”
-“oh een krom stuk karton”…
Het was een vreemde gewaarwording dat we de deur van de quincaillerie konden openduwen en binnenstappen zonder dat er iemand was die ons verwelkomde. Onze monden vielen alvast open bij het zien van de honderden oude houten schuifjes..schuifjes opentrekken, snuisteren, fantaseren hoe het atelier/de winkel in volle bedrijvigheid zou geweest zijn. Wat een zalig gebouw!
“Ha, kijk, dezelfde vaas van tussen de deuren..”
“Oh een kromme plank”
..
We merkten verschillende voorwerpen die niet helemaal echt waren, hoorde dit ook bij het gebouw, of was het nu iets van de tentoonstelling? – een tapijt dat omhoog blijft staan – We waren nog niet helemaal overtuigd en giechelden nog een beetje na..maar stilaan werden we stiller. We moesten nadenken, we moesten een uitleg bedenken waarom we spontaan de kromme vastgetapete plank als het ‘kunstobject’ beschouwden, en de art-deco gietijzeren radiatoren (die ons duizend keer mooier en interessanter leken) duidelijk niet bij de ‘tentoonstelling’ hoorden.
Waarom ervaarden we dat zo? Wat was er anders aan? Het giechelen stopte, we ontdekten in stilte verder en zagen opstellingen die erbij hoorden, of toch weer niet,… We moesten nadenken, we werden stil. Zonder dat we het beseften, gingen onze ogen een beetje open..
Op het einde stak een vriendelijk meisje haar hoofd door een venster – een glasdeurtje dat te groot was voor de opening (“oh gek zeg, zo een te groot venstertje”) en wou wel uitleg geven als we dat nodig vonden. Ach ja, doe maar, die uitleg, we snappen er toch niks van. Ze liet ons een tweede keer door het hele gebouw lopen en wees terloops af en toe naar boven: “heb je die knoop in de leiding gezien?”. Zonder alles te verklappen, zonder enige vorm van hoogdraverij over de opstellingen, ze draaide de colafles ondersteboven, ze nam ons mee naar het ‘rariteitencabinet’ en toonde ons ook daar enkele stukken, nam ze in haar handen, behandelde de kunstvoorwerpen als gewone voorwerpen, onze ogen en onze geest waren geopend.
Wat een fijne gewaarwording om alles ineens te kunnen ZIEN, waar te nemen…Onze horizon was plots verruimd, we zagen plots alles in een ander perspectief, wat een ervaring!!
Ik wil u dus hartelijk bedanken, beste kunstenaar, om onze ogen en geest te openen. Ik heb er het hele weekend over moeten blijven nadenken, ik vertelde over mijn ervaring aan mijn man, aan mijn vader, aan vrienden,…Sommigen bekeken me meewarrig, anderen gingen dadelijk mee in een gesprek over ‘hoe dingen ervaren worden’ en hoe je er iets
uit kan leren.
Zo, dat wou ik maar even laten weten..ik heb er een vol A4 voor nodig gehad, meer dan 600 woorden, om mijn kleine ervaring neer te pennen. U deed het zonder woorden. Danku daarvoor! Respect!
beste groeten
Hilde
En dat het deugd deed, ik kreeg dadelijk een mailtje terug!
“…In de laatste paragraaf slaag je de nagel op de kop. Ik tracht steeds met mijn werken een dialoog te laten starten tussen de toeschouwers en daar ben ik duidelijk in gelukt. Fijn om te weten en te lezen…”
Moederdagkado!
Het moeten ook niet altijd zelfgemaakte kadootjes zijn bij moederdag. Soms mag je ook andermans werk kado geven:
Ik bestelde 2 boeken ruim op tijd bij Madam confituur. Een voor mijn schoonmoeder, die de beste omaconfituur maakt:
En eentje voor mezelf, ha ja, want ik ga binnenkort omaconfituur leren maken bij oma. En als ik dan eenmaal het confituurgeheim ken, dan zal er geen houden aan zijn, en maak ik ALLE smaakjes uit dit fantastische boek! Gewoon te koop in de boekhandel, of bij Madam Confituur zelf!
Haar kleerkast = mijn kleerkast ?
Ik mag een jaar geen kleren kopen. En dat is niet moeilijk: wat ik tekort komt in mijn kleerkast, naai ik gewoon zelf:
Of er is nog een achterpoortje: in de kleerkast van mijn zus snuisteren. Ze toont het u voor de gelegenheid even zelf op deze blog:
Iedereen beroemd!
Iedereen is beroemd, zelfs de keukenschort van tantehilde! Ik heb mijn eigen schort en die van mijn dochter een hele tijd eens een keertje uitgeleend aan fotografe Liesbeth Bernaerts en ziet nu, daar staan mijn schortjes in dat peuterboekje!
Wij zijn al eventjes uit de peuterboekjes. Maar deze fotoboekjes van Liesbeth Bernaerts en Elly van der Linden zijn zo tof! Die moet je in huis halen als je kleine kindertjes hebt.
