Binnenkort geef ik op aanvraag van een paar dames een workshop poppenmaken bij mij thuis. Er zijn nog een paar stoelen vrij.
De workshop gaat door op zondag 12 maart 2017 van 09.30-16.00 in Kumtich. Wie er graag wil bijzijn, stuurt mij een mailtje op Hilde@tantehilde.be
Edit: Een tweede workshop gaat door op zondag 26 maart. Laat me weten welke datum je graag komt.
hopelijk tot dan!
Een jumpsuit is niet mijn ding, ik vind dat verschrikkelijk onhandig, maar als je zus trouwt moet je jezelf opper-feestelijk maken, en mag het wat ongemakkelijk voelen als je de hele dag je buik moet intrekken. Zoiets moet ik gedacht hebben toen ik besloot om de jumpsuit uit ‘La maison Victor’ (‘Iris jumpsuit uit mei/juni 2016) te maken. “Oh, en laat ik het in echte zijde doen, dat glibbert onder de naaimachinevoet weg en levert zeker en vast veel frustratie op”. Dat zal ik er ook wel bij gedacht hebben.
Maar slechte herinneringen vervagen heel snel en ik kan mij nu, twee maanden later niet meer herinneren dat ik veel gevloekt heb. Ik maakte eerst een testmodel om zeker te zijn dat het lijfdeel lang genoeg was, trok de testjumpsuit aan en ging eens hurken en zitten en dat lukte probleemloos. Dus werd er niets aangepast aan het patroon, behalve langere pijpen.
Toen moest ik het voor écht maken. Ik had nooit eerder zijde verwerkt,noch mij afgevraagd of het ecologisch en/of diervriendelijk was. Maar het kwaad was al geschied voor ik mij informeerde over de oorsprong en verwerkbaarheid van zijde, want ik stond al buiten de winkel met 3m van het échte spul onder de arm.
Het geluk was aan mijn zijde, want twee dagen later was mijn feestelijkste outfit klaar. Mét onzichtbare rits op de rug. Probleemloos. Heerlijk licht en luchtig om dragen, zijde. En niet helemaal on-ecologisch of dieronvriendelijk, zo bleek. (Dat las ik hier)
foto’s: Elza D.
Het kwam de bruidegom, de peter van Winand, ter ore dat zijn bruid en haar metekind een gelijkaardig kleed hadden. En omdat ik de naaister van de familie ben, kreeg ik de primeur om zijn handgemaakt kostuum te zien. “Zou het niet tof zijn als je voor Winand een gelijkaardige broek als ik zou vinden?” vroeg de bruidegom. Ja, zoiets moet je de naaister van de familie geen twee keer zeggen.
Mijn zoontje is allergisch aan knopen, broeken met gulpen en hemdjes zijn dus uit den boze. Een broek met elastiek in de taille en een polo-shirt zonder knopen moest het worden. De patronen van zonen09 bieden deze mogelijkheden voor moeilijk te kleden jongens. De broek Cisse had ik eerder in het voorjaar gemaakt en bleek Winands’ lievelingbroek te zijn. Het shirt Charlie had ik ook al eerder gemaakt, maar in t-shirt vorm ipv met een kraag. Dat bleek ook een topper te zijn.
Laat je niet misleiden, Winand was wel degelijk graag aanwezig op het feest en vond zijn kledij de max. Hij wou alleen niet op de foto.
Het testmodel voor het trouwkleed werd ook eens door de tienerdochter aangetrokken: “Ik wil ook zo een kleed, helemaal hetzelfde, maar dan korter en mijn rug niet zo open”(Wat je dan nog net hetzelfde noemt..).
Ik maakte hetzelfde kleed, maar puzzelde een tekening van ‘een dametje alleen’ op het voorpand. Ik veranderde het rugpand, maar de oorspronkelijke lengte van het model werd behouden. Het leken wel tweelingzusjes, met 33 jaar verschil. Meters en metekindjes blijken altijd een beetje op elkaar te lijken.
Toen mijn zus, al een hele tijd geleden ondertussen, mij meedeelde dat ze ging trouwen, zei ik “Ja, ik wil!” op de vraag of ik haar trouwkleed wou maken.
Nee, eigenlijk is het anders gelopen…Ze toonde mij een jurk die ze wou kopen en ik zag dadelijk een gelijkaardig model uit een’La Maison Victor’. “Maar ik kan dat ook!” riep ik en voor ik het goed en wel besefte had ik haar maten opgemeten en gingen we samen stof kopen.
Ja, ik doe dat nog steeds, naaiboekjes lezen alsof het flair of een libelle is. Ik ken dan na één keer bladeren alle modellen uit het hoofd, maar blijf elke keer verder kijken en dromen over hoe ik elk model uit één van de 100den stofjes uit mijn kast kan naaien. In mijn gedachten gaat alles als een fluitje van een cent en lukt alles en is het binnen een uur klaar. In realiteit mislukt er al eens iets, omdat ik te overhaast te werk ga, omdat ik aan iets begin en het niet afwerk en het na 6 maanden een fout seizoen is en ik het een jaar later démodé vind, omdat ik toch een fout stofje gekozen heb,omdat ik de man wou verrassen met een zelfgemaakt hemd en de foute maat maakte om het tóch maar uit dat die te kleine lap stof te kunnen krijgen…
Ik ging deze keer niets aan het lot overlaten.Ik maakte eerst een proefkleed. Mijn zus stond binnen de 10 minuten aan mijn deur om het te passen. Ik maakte een 2e proefkleed. Ze stond er binnen de 7 minuten..En toen het échte kleed bijna klaar was, liet ik het 2 maanden hangen eer ik de zoom met de hand omnaaide. 2 maanden, want zo lang duurde de zomer.
(patroon La Maison Victor, June dress) (stof Maison Dorée)
Om de tekening van de stof mooi te laten uitkomen, moest ik wat puzzelen. Centraal op het voorpand en centraal op het rugpand staat een koppeltje. Gelukkig had ik héél veel stof en zelfs na dit kleed had ik nog steeds veel stof over. Ik kleedde er de dochter mee en ook het kado werd uit die stof gefabriceerd.
Ruim 2 weken voor de heuglijke dag was het klaar, maar mijn kinderen, mijn man en mezelf moesten ook nog gekleed worden…Ik heb duidelijk nog veel te bloggen:
En dan zijn er nog de vele naaisels van vóór de zomer:
Dachten jullie misschien dat er niets genaaid werd omdat er niet geblogd werd? Hm?
Een paar dagen na Valentijnsdag is er een babytje geboren op onze boerderij. Na 62 kleine lammetjes kwam er ook een klein geitje ter wereld. Mamsie-pamsie (de moedergeit) gaf ons het allergrappigste allerliefste allerslimste bokje ter wereld: Ramon. Kijk even mee hoe we alle dagen circus op de boerderij hebben:
Hij is ook al zo beroemd dat hij een echte vedette op tv wordt: op woensdag 20april om 17.40 (en herhaling om 18.55) verschijnt hij samen met Inez in het programma “Klein gespuis” op Ketnet!
CC de Borre in Bierbeek organiseert in maart een 'Creatief op poten'. Het thema is poppen en figuren en ja-je raadt het al-een workshop poppen maken met tantehilde kan niet ontbreken. Wie een workshop poppen maken wil volgen bij mij, schrijf je dan hier in: Creatief op Poten. Volwassenen en kinderen (vanaf 9jaar) zijn welkom.
ps: Er zijn ook tal van andere activiteiten en creatafels waar je niet op voorhand moet voor inschrijven.
Ik maakte afgelopen maanden heel wat poppen op bestelling, maar zoals dat hier tegenwoordig gaat op deze blog, toonde ik ze niet allemaal. Deze kerstman bijvoorbeeld, ligt waarschijnlijk al lang opgeborgen, wachtende op de volgende kerstperiode. Het is verdorie al bijna februari, maar beeld je even in dat er toch nog sneeuw ligt en deze gezelligerd bij jou aan de kersttafel mag zitten:
Hij heeft een witte pluche baard een rood stevig pak met rendiertjes-versiering. Die pluche van zijn baard is dezelfde als de boorden van zijn pak, dat mag en kan zo bij poppen. Eronder draagt hij thermisch ondergoed:
(ja, sorry, hier was ik even afgeleid door Schmieguelle..)
Ik vind zelfs dat hij er niet uitziet als een oude dikke kerstman, maar als een jonge frisse kerstjongen!
Vorig jaar – in feite: precies een jaar geleden – kreeg ik een mailtje van Mme Zsazsa. Ze schreef:
"Beste Tante,
Ik zou graag een pop bestellen voor mijn lief klein dochtertje.
Ik heb al een pop van u, maar ik wil eigenlijk niet dat er iemand mee speelt."
Ze wou een Tippi-pop. Ik weet niet of u Tippi kent, maar zij was een klein meisje die olifanten en leeuwen knuffelde :
Mme Zsazsa had alle wensen voor het popje netjes in de mail opgesomd. Een blote pop (want de echte Tippi liep dikwijls in haar blootje rond) met een pipi langkousachtig kleedje en een onderbroekje, en het moest los dik haar zijn. En toen beging Mme een vergissing: ze schreef namelijk:
"PS. Tippie is niet dringend."
Zoals ik dus zei: het was een jaar geleden dat ik dit mailtje kreeg…
En nu ga ik een jaartje wachten tot ik een eerste foto van Toni met Tippipop te zien krijg, want Toni heeft nog geen interesse in popjes, tsss…
Vanaf nu een nieuwe rubriek op de blog: Fair Wear Friday. Het is een initiatief van Kelly, Leen en Lies waarbij bloggers, instragrammers of facebookers op vrijdag (of op een andere dag) hun “schone kleren” posten? "Schoon" als in: fair en ecologisch. Ik heb bij het schrijven van deze blog al een paar keer een foutje getypt: Fear wear ipv Fair wear. De volledige outfit fair wear maken, dat is niet simpel, ik heb dus een beetje schrik voor wat er uit de bus gaat komen.
Felicia doet ook mee aan de Fair Wear: haar kleedje is gemaakt met een restje stof van het mijne, haar laarzen zijn uit een gerecupereerde rok geknipt.
Tantehilde 